Pozdrawiam Was bardzo!

          Czeeść.
Dziś chyba złamię swoją złotą zasadę, że jeśli nie mam nic do powiedzenia, to po prostu się nie odzywam. Bo na pewno obejdzie się bez przemyśleń, ale po prostu mam ochotę do Was napisać. Do Ciebie. Tak. To chyba efekt nudy, bo w tegoroczne wakacje postanowiłam bardzo wrzucić na luz i zmieniłam diametralnie sposób spędzania czasu... Otóż do tej pory zawsze te dwa letnie miesiące miałam wypełnione po brzegi różnymi wyjazdami, po części rekreacyjnymi, a po części treningowymi (tanecznymi). I zawsze było cudownie, magicznie, nieprawdopodobnie. Ale tym razem postanowiłam, że będzie... leniwie. I cieszę się, rozkoszuję się każdą minutą spędzoną bezmyślnie przed tv, komputerem lub książką. Ale czegoś mi brakuje. Chociaż nic dziwnego, mnie zawsze czegoś brakuje. A to we mnie, a to w życiu, a to u innych. Za dużo wymagam od wszystkiego co wokół. Jestem narażona na ciągłe rozczarowania, ale za to życie często mnie zaskakuje. A wtedy jestem najszczęśliwsza na świecie. :)
        Chcę Wam pokazać coś, co zmieniło bieg dzisiejszego dnia. Otworzyło jakąś furtkę we mnie, która była zamknięta. Taniec to moim zdaniem najpiękniejsza sztuka świata. Niezwykle subtelna i wyrazista zarazem. Łączy w sobie wszystkie dziedziny artyzmu, jest kwintesencją tego, bez czego "ŚWIAT" byłby smutnym westchnieniem. Jest pięknem samym w sobie.
Ten filmik wypełnił we mnie jakąś lukę. Wzruszył mnie i poruszył. Przez te 2,5 minuty czułam się szczęśliwa. Dajcie się wzruszyć i zobaczcie :)
SANDRA & BETA | FNF

Właściwie to dziś chciałam się podzielić z Wami tylko tym. A właściwie AŻ tym.

Podrzuciłabym jakąś nutkę, ale nic nowego mi w duszy nie gra...

Zapraszam wszystkich i każdego z osobna do lajkowania i share'owania strony na fb :)

Wszelkie pytania/zażalenia/propozycje/prośby/sugestie mile widziane :)
Inspirujcie mnie,
obiecuje odwdzięczyć się najlepiej jak potrafię.
Pozdrawiam Was bardzo,

K.

"Drzazga mojej wyobraźni czasem zapala się od słowa."

        Otworzyłam zeszyt, przejrzałam kartki. Były puste, czyste, nienaruszone niczym. Czekały aż zapiszę na nich słowa. Ważne, te które coś rozpoczną, otworzą nowy rozdział.
        Słowa są zawsze ważne. Niestety, coraz rzadziej szanowane. Puszczane na wiatr, zapominane. Przekształcane we wspomnieniach. Często znienawidzone. Biedne, zupełnie niewinne, a tak często wykorzystywane jako przedmiot do ranienia i zabijania uczuć. Mniej skomplikowane niż gesty i tak często nadużywane.
         Słowo jest początkiem
         A na koniec zapadnie cisza.
Bardziej wymowna niż niejedno słowo. Potrafi przekazać więcej niż niejeden gest. To często ona wyznacza granice intymności pomiędzy dwiema osobami. Bywa wyznacznikiem bliskości. Dla niektórych jest największym wrogiem, dla innych - najlepszym przyjacielem.
         Jak samotność
Wieloznaczna, ma różne oblicza. Dla jednych niezbędna, dla innych trująca jak najgorsza toksyna. Dlaczego niektórzy tak bardzo boją się zostać sami, choćby na chwilę? Obawiają się starcia ze swoim prawdziwym "ja"? A może boją się, że zatracą się w niej tak bardzo, że nie będą w stanie dobrowolnie z niej zrezygnować?
Samotność najczęściej kojarzy się ze smutkiem, cierpieniem, czymś przed czym panicznie uciekamy. To dość paradoksalne, bo przebywanie samemu może być najbardziej rozwijającym doświadczeniem. Tylko wtedy możemy pozwolić sobie na dowolność myśli i czynów, niczym nieskrępowaną wolność. W samotności często uświadamiamy sobie, co jest dla nas tak naprawdę istotne, za czym tęsknimy, czego nam brak.
Myślę, że każdy dochodzi do takiego momentu w swoim życiu, kiedy przez pewien czas potrzebuje być sam na sam z tym, co się w nim kryje. Czasami potrzeba gdzieś uciec, wyjechać.
        Wyjazdy służą. Głowa odpoczywa od całego tego zgiełku i zamętu, który jest wokół. Nowe miejsce sprzyja spojrzeniu z innej perspektywy na to, co zostało za nami. Pozwala pomyśleć lub... przestać myśleć
        Można zacząć czuć.
        I tęsknić.
Małe tęsknoty potrafią nadać zupełnie inny wymiar przeżywanym chwilom. Umniejszają ich wagę, wystawiając siebie na piedestał. Sprawiają, że na wszystko patrzy się przez ich pryzmat. Chce się je zniszczyć, mając poczucie, że kiedy ich nie będzie, pozostanie pustka. Wielka beznamiętna próżnia, która przysłoni blask całego wszechświata. I na jakiś czas stracimy wszystko to, co mamy w środku.
        Małe tęsknoty. Nie zniszczyłam ich. Pielęgnowałam.
Chyba stałyśmy się przyjaciółkami, bo choć wróciłam z rozjazdów, one nadal są przy mnie.
Wcześniej tęskniłam za ludźmi, a teraz? Za szczerością, normalnością, stabilizacją. Ostatnio, w bardzo małym odstępie czasowym, dostałam dwa ciosy prosto w serce. Zupełne zaskoczenie, coś czego nie mogłam się spodziewać.
        Małe oszustwa.
       Albo nieprawdopodobna szczerość z Ich strony.
Może to tylko ja wciąż oszukuję siebie?
Nic już nie wiem, nie rozumiem. I chyba już nie chcę zrozumieć.
Chcę tylko prawdy. Jedynej i ostatecznej.
Żadnych domysłów.
Już wystarczy.

***

Czułam jak z każdą kolejną chwilą coś we mnie umiera. Jakaś część mnie została bezpowrotnie utracona.

***

"There came a point in my life when there was no one I wanted to talk or hear from but silent sky"

***

K.

PS Przeczytałam i stwierdziłam, że bardzo smutne jest to o czym piszę. Ale ja jestem jak najbardziej uśmiechnięta. Niezmiennie :)
Pozdrawiam bardzo każdego, kto poświęcił chwilę żeby tu zajrzeć.
To naprawdę bardzo miłe, że jesteś.
Dziękuję :)